Het is vandaag de dag van het gezin.
Lees het niet verkeerd.
Het is niet zo dat het de dag voor het gezin is: een dag waarop alle ouders in Nederland een vrije dag krijgen en gratis kaartjes voor de dierentuin.
Als een van de NOS bloggers er niet over geblogd had gisteren, dan had ik er niets van geweten.
Waarschijnlijk blijft de rest van Nederland in onwetendheid, want de link naar het blog is alweer van de NOS-hoofdpagina verdwenen.
16 jaar geleden werd 15 mei officieel uitgeroepen tot dag van het gezin.
Nederland deed er niets mee, totdat vorig jaar SOS-Kinderdorpen de minister een taart in de handen drukte en hem vroeg er in ons kikkerland ook iets van te maken.
Een stabiele gezinssituatie is voor elk kind belangrijk, nietwaar?
Inmiddels heeft SOS-Kinderdorpen haar vraag kracht bijgezet met een petitie ook in ons land deze dag tot een feestdag te verklaren.
Dat het doel van deze dag door Minster Rouvoet en SOS-Kinderdorpen verschillend wordt geaccentueerd, daar moeten we maar even niet mee zitten.
Want of we nu beseffen dat veel kinderen in ontwikkelingslanden opgroeien zonder een echt gezin, of dat hier in Nederland de overheid zich nòg meer bemoeid met de opvoeding, dat mag de pret niet drukken.
De minister heeft vanmorgen zijn eigen kinderen en vrouw alleen gelaten om met 10 andere gezinnen en schoolkinderen te gaan ontbijten in het Museon.
Deze kinderen hebben hun eigen gezinstaferelen op de video gezet en gaan daar met onze alwetende nationale opvoedadviseur over discussieren, want opvoeden kun je leren.
Het geheel moet de aftrap vormen voor het opvoeddebat, een golf van gespreksrondes die door het land moet spoelen. Bijeenkomsten waar ouders elkaar treffen om over opvoeding te praten.
Het geheel komt me een beetje vreemd over.
Mijn beste opvoedingsadviezen heb ik niet van de zogenaamde deskundigen gekregen, en hoef ik ook niet in een debat te krijgen.
De meest uitstekende tips kreeg ik van een vriendin die mij en de kinderen kende, van moeders bij het schoolhek als we in de stromende regen op onze kinderen stonden te wachten, en op het bankje in de speeltuin, lekker met onze ogen dicht sudderend in de zon.
De minister heeft blijkbaar René Diekstra volledig gerehabiliteerd en gepromoveerd tot nationale gezinsdeskundige. Met zijn verhaaltje over roodlichtgedrag laat hij zien hoe belangrijk het is over je rol als volwassene en opvoedingsmodel na te denken.
Alsof wij ouders dat niet doen.
Elke dag meldt de krant wel weer dat er ergens een kind is weggehaald uit een gezin, dat er weer een opvoedingscentrum is geopend.
We voelen de hijgende adem van de alom machtige jeugdzorg overal in onze nek.
En nu moeten we op aandrang van de overheid gaan debatteren.
Waarschijnlijk zit een controleur burgerschapskunde fanatiek mee te schrijven, dan kan de minister gelijk alle ouders die niet aan zijn beeld voldoen in de kraag vatten en verwijderen naar opvoedingsgestichten.
Waar ik me aan stoor is de wijze waarop hier in Nederland wordt omgegaan met jeugd en gezin.
"Oh, de meeste ouders en kinderen doen het best goed", wordt er gezegd als je naar voren brengt dat de hele sfeer rondom deze groepen nogal negatief is.
En veel ouders van autistische kinderen hebben al kennisgemaakt met: "U spreekt nu over een individueel geval, en daar doen we niets mee."
En wat te doen met het feit dat er door scholen steen en been wordt geklaagd dat ouders niet snel genoeg beschikbaar zijn als de school een gesprek wil, terwijl deze regering het liefste alle vrouwen 's morgens vroeg als marionetten het huis uit ziet gaan op weg naar een baan?
Beste Minister, het gezin is helemaal niet zo belangrijk in de Nederlandse maatschappij, omdat alles ondergeschikt is aan economisch nut.
We kunnen helemaal niet blij en ongedwongen gezinnetje spelen, want mamma moet werken, en de kinderen moeten voldoen aan een vastomlijnd plaatje, waarmee in ieder geval hun leven omheind is van 0 tot 23 jaar.
Ik vraag me af of vanmorgen ook een gezin met een autistisch kind bij de minister aan tafel hebben gezeten.
Waarschijnlijk niet.
Wij, ouders van autistische kinderen, hebben een eigen plaats in de maatschappij.
Wij vechten onze individuele strijd om onze kinderen een plaats te bieden in een maatschappij die meer is gericht op het norm-individu dan op echt unieke mensen.
Door te willen dat de buren zich met de opvoeding bemoeien, maakt U ons leven alleen maar moeilijker.
We komen al zoveel "deskundigen" tegen die met hun oordeel klaarstaan, zonder dat ze weet hebben van wat autisme nu eigenlijk echt betekent.
Ook binnen de jeugdzorg, ook bij scholen.
Weet U hoeveel ouders van autistische kinderen door buren zijn gemeld bij het AMK, alleen omdat hun kind een meltdown had? (Of alweer een.)
Opvoeden kun je leren, inderdaad.
Maar onderstreep het belang van het gezin eerst eens door meer te doen dan tijdens een ontbijtje naar hen te luisteren.
Erken de diversiviteit van verschillende gezinnen.
En erken dat het misschien niet zo'n goed idee is dat de primaire verantwoordelijkheid van een moeder ligt bij haar economische rol, dat het misschien helemaal niet goed is dat een kind opgroeit van crech naar buitenschoolse opvang.
Niet omdat het misschien past in een bepaald religieus beeld, maar omdat het recht doet aan de zorgbehoefte van kinderen.
Hoe kan een minister het belang van het gezin onderstrepen, zonder op zijn punten te gaan staan waar het de keuzevrijheid van de vrouw betreft?
Wilt U echt iets doen voor gezinnen?
Laat dan gezinnen waar de moeder voor haar kinderen zorgt niet economisch achterop raken en niet als een soort tweederangs klasse beschouwd worden.
Laat één-oudergezinnen in hun waarde.
Benoem niet alles wat van de norm afwijkt als probleem, achterstand, gebrek.
En stap af van het afrikaanse idee dat een kind wordt opgevoed door de gemeenschap.
We leven hier in Nederland.
En stap af van het registreren van elke hulpvraag, waardoor een opvoedingsvraag wordt ervaren als een vergrijp.
Het aanleggen van dossiers over ouders en gezinnen werkt stigmatiserend, waardoor ouders worden beperkt in hun vrijheid de mening van een ander te raadplegen.
De dag van het gezin...
wat nietszeggend.
Ik zou graag eens uitgenodigd worden om te praten over het unieke van gezinnen met autistische kinderen.
"Mogen de doden nu niet eens meer breeduit in De Gelderlander komen?", verzicht hij op een medodramatsiche wijze die ik niet van hem ken.
Het zinnetje lijkt gestolen uit een slechte roman, maar daar praten ze niet over rouwadvertenties in een regionaal dagblad.
Ik werp een blik over zijn schouder.
Inderdaad.
Het lettertype is veranderd van breed courier naar een smalle letter die de dood een benauwend karakter geeft.
De advententie zelf is even groot als anders, daar ligt het probleem niet.
Uit ervaring wijs geworden ga ik de discussie met hem niet aan, maar geef hem eem complimentje dat hij het goed gezien heeft dat het lettertype bij sommige advertenties is veranderd.
Hij kijkt nog eens.
"Ja, niet bij allemaal."
Ik ben er aan gewend dat bepaalde dingen hem opvallen en andere zaken absoluut niet, zelfs al zeg ik hem waar hij op moet letten.
Zijn waarneming is nèt even anders als die van mij, en het lijkt wel alsof elke andere dag hem weer andere dingen opvallen.
Nu de buurt gevuld is met allerlei geluiden die mij mateloos storen lijkt hij zich ineens niet geirriteerd te voelen door het boren op de daken voor de nieuwe dakramen, het gehak drie huizen verderop om tegels van de muur te krijgen, het maaien van heggen, de graafmachines verderop.
Het lijkt wel alsof hij de waarneming van geluiden heeft uitgeschakeld en ineens veel meer details ziet dan anders.
"Ronde letters passen beter bij dode mensen" mompelt hij, en neemt een slok van zijn drinken.
"Dat is vriendelijker voor de familie, die stoten zich al genoeg aan hun verdriet."
Hij slaat de pagina om en leest verder.
Er is vast meer nieuws in de krant.
Nieuws dat misschien alleen hem opvalt.
Voorlichting over autisme is het beste wapen tegen vooroordelen, onbegrip en gevoelens van onmacht van mensen die te maken krijgen met situaties waarin een autis tegen zijn grenzen aanloopt.
The National Autistic Society van Groot Britannië heeft een voorlichtingscampagne gestart die de kern van de zaak precies raakt.
Wat zou het fijn zijn als we dit filmpje, in het nederlands, zouden kunnen zien bij ons op de buis.
Het zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen in een publieke functie: politie, brandweer, NS personeel, etc etc.
Kijk hier.
