Smalle letters

"Mogen de doden nu niet eens meer breeduit in De Gelderlander komen?", verzicht hij op een medodramatsiche wijze die ik niet van hem ken.

Het zinnetje lijkt gestolen uit een slechte roman, maar daar praten ze niet over rouwadvertenties in een regionaal dagblad.

Ik werp een blik over zijn schouder.
Inderdaad.
Het lettertype is veranderd van breed courier naar een smalle letter die de dood een benauwend karakter geeft.
De advententie zelf is even groot als anders, daar ligt het probleem niet.

Uit ervaring wijs geworden ga ik de discussie met hem niet aan, maar geef hem eem complimentje dat hij het goed gezien heeft dat het lettertype bij sommige advertenties is veranderd.

Hij kijkt nog eens.

"Ja, niet bij allemaal."


Ik ben er aan gewend dat bepaalde dingen hem opvallen en andere zaken absoluut niet, zelfs al zeg ik hem waar hij op moet letten.

Zijn waarneming is nèt even anders als die van mij, en het lijkt wel alsof elke andere dag hem weer andere dingen opvallen.

Nu de buurt gevuld is met allerlei geluiden die mij mateloos storen lijkt hij zich ineens niet geirriteerd te voelen door het boren op de daken voor de nieuwe dakramen, het gehak drie huizen verderop om tegels van de muur te krijgen, het maaien van heggen, de graafmachines verderop.
Het lijkt wel alsof hij de waarneming van geluiden heeft uitgeschakeld en ineens veel meer details ziet dan anders.

"Ronde letters passen beter bij dode mensen" mompelt hij, en neemt een slok van zijn drinken.

"Dat is vriendelijker voor de familie, die stoten zich al genoeg aan hun verdriet."

Hij slaat de pagina om en leest verder.

Er is vast meer nieuws in de krant.
Nieuws dat misschien alleen hem opvalt.