baangarantie of gedwongen arbeid?

Staatssecretaris Dijksma denkt het allemaal weer goed in de picture te hebben.
Omdat naar haar idee veel te veel jongeren met een handicap of gedragsproblemen een uitkering krijgen en nooit aan het werk komen, moeten nu alle 30.000 jongeren tussen de 12 en de 20 jaar met een lichamelijke handicap, een verstandelijke handicap of gedragsproblemen de arbeidsmarkt op.

"Baangarantie" heet het.

Het voortgezet onderwijs moet "werkscholen" oprichten om de jongeren vanaf hun 16de de nodige vaardigheden aan te leren. En vanuit die werkscholen moeten de jongeren direct in een bedrijf aan de slag.

Hoeveel geld de staatssecretaris daarvoor uittrekt is tijdens het schrijven van dit stuk niet bekend.
Wel is bekend dat dezelfde staatsecretaris niet in staat is om elke leerling een plaats in het onderwijs te bieden, dat de problemen in het MBO nog lang niet zijn opgelost, dat elke dag duizenden kinderen worden gepest en men niet in staat is deze kinderen een veilige leeromgeving te bieden. Om maar wat te noemen.
Maar ja, we moeten natuurlijk niet te veel verwachten.

Het is echt wel goed bedoeld.
Als we de leerlingen nu wat steun bieden, dan komt het allemaal wel goed, lijkt de geruststellende gedachte te zijn, maar het is de vraag of de staatssecretaris enig idee heeft wat er allemaal bij komt kijken om een gehandicapte aan een baan te helpen.

Sommige jongeren hebbn inderdaad alleen een paar minimale aanpassingen nodig en wat simpele vaardigheden te leren, maar de problemen waar Wajongers in de praktijk voor komen te staan kunnen door een "werkschool" niet weggenomen worden.

Afgezien van de vraag of het bedrijfsleven klaar is voor deze toestroom is het de vraag of er voldoende kennis en kunde in het onderwijs is om deze leerlingen op te vangen en naar een baan toe te leiden.

We hebben immers al structuren waarin Wajongers geschoold en aan het werk geholpen worden.
Neem het REA college bijvoorbeeld.

De noodzakelijke individuele trajecten, de zogenaamde flexopleidingen, zijn te duur, want onderwijs en begeleiding op maat is veel te intensief.
De leerling heeft immers niet alleen begeleiding tijdens de scholing nodig, maar ook tijdens het werk. Tenminste, als de jongere mag werken op zijn eigen niveau en op het gebied van zijn eigen talenten.

Of is dat niet wat de staatssecretaris voor ogen heeft?

Ik had veel liever eerst een gedegen onderzoek gezien naar de problematiek waar de jongeren mee worden geconfronteerd. Die is veel ingewikkelder dan wat opgelost kan worden met wat vaardigheden.

Waarom denkt de staatssecretaris hebben veel wajongers geen werk?
Dacht U dat deze jongeren, als ze konden, niet al aan het werk zouden zijn?

En in wat voor beroepen moeten al deze jongeren terecht komen?

Wat voor faciliteiten hebben deze jongeren nodig?

Wat betekent werken voor hen die nu al overbelast zijn?

Waarom noemt de staatssecretaris lichamelijk gehandicapten, verstandelijk gehandicapten en gedragsgestoorden in één adem?
Ik hou m'n hart vast als deze jongeren allemaal de school in worden geveegd, zonder dat er eerst een aparte opleiding komt voor de mensen die hen op moeten leiden.

Of gaan we een nieuwe generatie knijpermakers kweken?

Het hele idee lijkt te berusten op het systeem van de bezemwagen.
Iedereen die onderweg uitvalt gaat gedwongen de werkschool in en gaat verplicht aan het werk.

Dat de werkscholen goed gevuld raken, daar maak ik me geen zorgen om.

Met de huidige tendens van "passend onderwijs", waarin minder kinderen naar het speciaal onderwijs gaan en de reguliere scholen geen cent extra krijgen, zullen heel wat leerlingen uit de boot vallen.

Ook al is het makkelijk als iedereen hetzelfde is en zich gedachtenloos ten dienste stelt aan de economie, de werkelijkheid biedt een brede variatie aan unieke mensen, die niet allemaal in hokjes zijn te vangen en in structuren zijn onder te brengen.

Het idee dat de mens voor en door de overheid alleen maar beschreven kan worden als een eenheid van nut was toen ik jong was een angstaanjagende toekomst en nu een beschamende werkelijkheid.
Onze maatschappij vindt respect en zorgen voor gehandicapten niet meer normaal.
Voor solidariteit lijkt geen plaats meer te zijn nu iedereen overvraagd en overbelast wordt.

Leren en werken zijn niet meer leuk voor de gemiddelde mens, maar het is een moeten waar geen uitzondering op mag zijn.

Wie niet kan, past niet in de dagelijkse orde, wordt te duur.

Zij die onze zorg en aandacht verdienen worden gemaakt tot slaven van het systeem.






Meer informatie:

Passend Onderwijs Past Niet

Petitie tekenen kan hier.