Autismeland 1

De laatste dagen worden de stellingen weer flink ingenomen in autismeland.

Glutenvrij tegenover je kind niet met nog meer veranderingen willen belasten, of het niet kunnen betalen.
Ausime is te genezen tegenover het besef dat je alleen met sommigen autistische kinderen zo ver kunt komen dat ze geen verschijnselen van autisme meer vertonen.
Schade door vaccinaties tegenover de wetenschap dat autisme al tot uiting kan komen in een heel vroeg stadium, lang voordat de spuit het beentje ingaat.

Amerika is veel verder in het aanbieden van gestructureerde zorg en is veel verder in het erkennen van de behoeftes van autistische kinderen.

Maar als het gaat om de wijze waarop de media omgaan met het onderwerp, dan zit ik denk ik toch liever hier in Nederland.

Ja, we lopen ver achter, maar onze visie wordt niet bepaald of monddood gemaakt door een ex-fotomodel dat een flutblogje heeft op de site van de meest beroemde praatshow en haar aanhangers.
Ik twijfel er niet aan dat ze een liefhebbende moeder is, die alles voor haar kind doet.
Maar conclusies trekken op basis van één individueel kind, en dat als absolute waarheid verkondigen, dat gaat er bij mij niet in.
Tegen alle wetenschappelijke bevindingen in verkondigen dat alle vaccinaties schadelijk zijn, terwijl je geen medische opleiding hebt, dat zou hier niet eens kunnen, want medisch advies is het terrein van de medici.

Ik mag het wel, die typische nederlandse houding van graag willen horen wat de ervaringen zijn van anderen en graag het oordeel willen horen van deskundigen.

Het is alleen zo jammer dat er nog maar weinig echt deskundigen te vinden zijn in ons land.

Ik kom wel steeds meer mensen tegen die zich deskundig voelen. Die menen dat ze op basis van een theoretische cursus àlles weten van autisme, en menen te moeten vertellen hoe mijn kinderen in elkaar zitten.
En dat, terwijl de èchte deskundige doorgaans met een vriendelijke glimlach en twinkelogen zit te luisteren naar mijn ervaringen met mijn kinderen.

Want speciaal zijn ze: kinderen met autisme.

Of ze indigo-kinderen zijn, òf juist kristal, òf ze Asperger zijn, of juist klassiek autistisch,het zijn allemaal mensen die ons veel te vertellen hebben over hun eigen, individuele leefwereld.

Wie zijn wij om hen te willen genezen?
Alleen omdat ze aan de norm moeten voldoen en in het arbeidsproces opgenomen moeten worden omdat ze anders de maatschappij te veel kosten?

Terwijl er om hen heen wordt ge-theoretiseerd en gediscussieerd, gaan zij rustig door met leven zoals ze zijn, hangend aan de draden van te willen voldoen aan wat er van hen wordt verwacht en de onmogelijkheid zomaar middelmaat te zijn.

Voor hen mogen we best wat meer respect hebben.