.
.
Gomey is een autistische jonge man van 19 jaar en woont in een klein dorp in de buurt van Montreal.
Hij houdt van muziek, fotos kijken en geniet van een dagje uit naar een amusements park.
Op school kon hij zich met moeite handhaven en uiteindelijk is hij uitgevallen.
Zijn moeder heeft hem skiën geleerd en hij vind het heerlijk.
Naast zijn autisme kampt hij met gewichtsproblemen.
Het gaat tijden goed en dan ineens valt hij kilo's af. De afgelopen jaren is hij daarvoor een paar keer in het ziekenhuis opgenomen, maar een duidelijke oorzaak was niet vast te stellen.
Een speciaal dieet, wat ook aan bepaalde niersteenpatiënten wordt voorgeschreven, bracht een duidelijke verbetering. (En Gomey zou best die nieraandoening kunnen hebben, gezien het feit dat enkele symptomen van het syndroom duidelijk aanwezig zijn.)
De winter van dit jaar was geweldig voor Gomey.
Hij kon een paar keer skiën en de plannen voor nog meer ski-uitjes lagen al klaar.
Gomey vertelde aan iedereen die het wilde horen dat hij zich gelukkig voelde.
En hij straalde het ook uit.
Totdat een overijverige maatschappelijk werkster roet in het eten gooide.
Ze was pas 4 maanden geleden begonnen en nam het werk over van haar voorgangster.
Dat betekende een telefoontje naar Gomey's moeder om te vragen of ze nog steeds hetzelfde aantal uren hulp nodig had.
Ze bracht echter een huisbezoek, sprak nog geen uur met Gomey en concludeerde dat hij een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving is en dat hij zelfs suicidaal is.
Waarschijnlijk heeft ze niet eens de moeite genomen te spreken met Gomey's artsen, anders had ze geweten dat haar conclusies nergens anders op waren gebaseerd, dan op gebrek aan ervaring.
Nog geen twee uur nadat de familie te horen kreeg dat Gomey gehaald zou worden, stonden 6 politieagenten en een aantal maatschappelijk werksters voor de deur en namen Gomey mee naar een ziekenhuis waar alleen frans wordt gesproken. Ondanks het feit dat er ook een engelstalig ziekenhuis in de buurt is en men weet dat Gomey maar een paar woorden frans spreekt.
De jongen, die nog nooit maar één nacht zonder zijn moeder was geweest, mocht gedurende dagen niemand van zijn familie zien.
Toen ze eindelijk even bij hem mochten bleek dat hij niet begreep waarom hij uit zijn huis was gerukt. Hij smeekte om naar huis te mogen.
Hij moet echter gedwongen 3 weken achter gesloten deuren doorbrengen.
In een gesprek met de moeder gaf de verantwoordelijk arts aan dat hij niet heeft kunnen vaststellen dat hij een gevaar voor zichzelf of anderen is.
De familie vreest dat men Gomey in een tehuis wil stoppen.
De levenscondities in het tehuis zijn slecht. Mensen met allerlei aandoeningen zitten bij elkaar. Er wordt veel geschreeuwd, het gebouw is slecht onderhouden, geeft Gomey's broer aan.
Zijn moeder herinnert zich de blik van de maatschappelijk werkster toen ze hoorde van het dieet en ze de supplementen zag die dat dieet tot een gezond dieet maken.
Ze is bang dat er alleen maar is gezegd dat Gomey gevaarlijk is om hem gedwongen thuis weg te halen.
Een tijd geleden, toen Gomey net herstellende was van een periode van afvallen en artsbezoeken, vond men dat Gomey moest gaan werken.
Zijn moeder had dat tegengehouden en nu vreest ze dat ze als oncooperatief te boek staat.
Ze vermoed dat men de volgende keer voor de rechter zal zeggen dat ze een slechte moeder is omdat ze haar zoon op een dieet heeft gezet en dat ze dan alle zeggenschap over zijn toekomst kwijt is, en dat Gomey ook zelf niets meer over zijn toekomst heeft te zeggen.
Dat Gomey een normaal gewicht heeft en er gezond uitziet, zal daar, naar haar idee, niets aan af doen.
Gomey's familie zit met een groot aantal vragen en krijgt er alleen nog meer vragen bij.
Men voelt zich machteloos.
Naast directe hulp op juridisch gebied, zou de publieke opinie druk uitoefenen op diegenen die in deze zaak een cruciale rol spelen.
Nu kunnen ze, zonder zich te verantwoorden, gewoon hun gang gaan.
Het is belangrijk dat deze mensen meer te weten komen over autisme, over Gomey, en dat ze ter verantwoording worden geroepen.
Dat men niet de moeite neemt de redenen van hun acties aan de familie duidelijk te maken is ronduit schandalig.
Dat Gomey tegen zijn wil wordt vastgehouden kan in principe niet.
Gomey is geen uitzonderlijk geval.
Overal ter wereld worden autisten door professionelen beoordeeld die onvoldoende kennis en inzicht hebben in hun aandoening en situatie.
In plaats van ondersteuning in de thuissituatie te geven, wordt een jongere door jeugdzorg of andere organisatie uit huis geplaatst, waarmee men deze gehandicapte jongeren, die zó zeer hun eigen omgeving en routine nodig hebben om op hun eigen niveau te kunnen functioneren, in een diep gat gooit waar ze niet zelf uit kunnen komen.
Zo creeert men een self fulfilling prophesy, want wat kan een eenzaam mens in een onbekende omgeving zonder goede communicatieve vaardigheden nog doen?
Je kunt Gomey en zijn familie op allerlei manieren steunen.
Verspreid zijn verhaal.
- op twitter en op andere sociale media
- door de kranten in Montreal aan te schrijven. (Zie evt hier)
- Door over Gomey te bloggen
- Door de speciale graphic op je site te plaatsen.
- Door een kaartje te sturen naar Gomey en zijn familie. Hôpital Rivière-Des-Prairies te Montreal.
- Door hier te retweeten, zodat Gomey's verhaal aan top van de retweets komt te staan en door meer mensen wordt gezien.
- Door....
